ပံုျပင္မဟုတ္ပါ

“အရာရွိျဖစ္ရတာလည္းမနိပ္ပါဘူးဗ်ာ… ရဲေဘာ္ဘဝတုန္းကမွ အဆင္ေျပေသးတယ္။”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗိုလ္ႀကီးရ …”
“ဘာျဖစ္ရမတုံုး……ရဲေဘာ္ဘဝမွာတုန္းက က်ေနာ့္မိန္းမက တပ္ထဲမွာ အသုပ္စံုေရာင္း တယ္။ ရတဲ့အျမတ္အစြန္းေလးနဲ႔ အပိုမစုမိေပမဲ့ ဆြဲေရး (စားေရးေသာက္ေရး) အဆင္ ေျပတယ္။ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္လည္း သိပ္မပူရဘူး။ ခုေတာ့ဗ်ာ… အရာရွိကေတာ္ ျဖစ္ေနေတာ့ အရင္ကလို အသုပ္ေရာင္းလို႔လည္း မသင္ေတာ္ဘူး။ ရိပ္သာက အျခားအ ရာရွိကေတာ္ေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ အဆင္မေျပတာကို ဒီအတိုင္းပဲ ႀကိတ္ မွိတ္ ေနရတယ္ဗ်ာ။”
ဒီလိုဒီလိုမ်ဳိးမၾကာခဏ ညည္းတြားေျပာဆိုတတ္သူကေတာ့ တပ္မေတာ္ (ေရ) အရာရွိ တဦး ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း (ေရ/ ၃၉၁၆) ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ အရင္က မသိ ကၽြမ္းဖူးခဲ့ပါ။ အမွတ္ (၁) ဗ်ဴဟာ စစ္ေရယာဥ္စုကို သူေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာတဲ့ေနာက္ ပိုင္းမွာ သန္လ်င္ဘက္ကိုသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း မၾကာခဏဆံုေတြ႔ျဖစ္ရာက ရင္း ႏွီးလာတာပါ။ ေရတပ္မွာ ႀကိဳပို႔ယာဥ္အလံု အေလာက္မရွိတာမို႔ ေအာက္ေျခအရာရွိမ်ား နဲ႔ စစ္သည္အမ်ားစုဟာ လိုင္းကားစီးၿပီး ႐ံုးတက္ရပါတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိတဲ့ ဗိုလ္မွဴးအခ်ဳိ႕လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ တခါတရံ လိုင္းကား အဆက္ျပတ္တဲ႔ အခါမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္ရာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထို္င္တတ္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စပ္မိလို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိ ပါတယ္။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္တဲ့ အႀကိမ္အမ်ားစုမွာ က်သင့္ေငြကို ဗိုလ္ႀကီး မ်ဳိးသန္း က ဒိုင္ခံရွင္းေပး တတ္ပါတယ္။ အျခားသူကရွင္းေပးတာကို မလုိလားပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ေရတပ္မွာ အခ်င္းခ်င္း understood ျဖစ္ေနတဲ့ ထံုးစံတခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက လမ္းၾကံဳလို႔ လက္ဘက္ရည္အတူေသာက္ၾကတဲ့အခါ ရာထူးႀကီးသူက က်သင့္ေငြ ကို ရွင္းေပးတတ္တဲ့ အေလ့အထပါ။ (သို႔ေပမဲ့ ထံုးစံ မလိုက္နာသူ အခ်ဳိ႕လည္း ရွိပါေသး တယ္)
ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း ဟာ ေရငုပ္စစ္သည္ ဘဝက အရာရွိျဖစ္လာသူပါ။ ၁၉၉၄-ေလာက္မွာ ေခတ္မီတပ္မေတာ္တရပ္ ထူေထာင္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္အတူ (ၾကည္း/ ေရ / ေလ) တပ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို တိုးခ်ဲ႕လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အရာရွိအင္အားျပည့္မီေရးအတြက္ ေရတပ္ဗိုလ္ေလာင္း သင္တန္းေျဖဆိုခြင့္ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ယာယီေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါ တယ္။ ယခင္က သိပၸံဘြဲ႔ (သခၤ်ာ၊ ဓာတုေဗဒ၊ ရူပေဗဒ) နဲ႔ ဝိဇၨာဘြဲ႕(ဥပေဒ) ရရွိၿပီး အ သက္ (၃ဝ) ႏွစ္ေအာက္ စစ္သည္မ်ားသာ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း ေလွ်ာက္ခြင့္ရခဲ့ ေပမဲ့ ယာယီျပင္ဆင္ခ်က္ အရ အသက္ (၃၅) ႏွစ္ ေအာက္ဘြဲ႔ရၿပီးသူအားလံုး ဗိုလ္သင္တန္း ေလွ်ာက္ခြင့္ ရလာပါတယ္။
အထက္ပါစီမံခ်က္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္မ်ဳိးသန္း လည္း ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္းျဖစ္လာပါတယ္။ သို႔ ေသာ္ ဗိုလ္မွဴးမ်ဳိးသန္း ေတာ့ ျဖစ္ခြင့္မရွိပါ။ နဝတအစိုးရ လက္ထပ္မွာ ရဲေဘာ္ဘဝမွ အ ရာရွိျဖစ္လာသူေတြကို စစ္ေရယာဥ္မွဴးငယ္သင္တန္း တက္ခြင့္မျပဳေတာ့လို႔ အဲဒီအရာရွိ ေတြဟာ ဗိုလ္ႀကီးဘဝမွာပဲ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားလို္က္ၾကရပါတယ္။
တေန႔မနက္မွာေတာ့ ကားေစာင့္ေနတုန္း အံ့ၾသစရာ သတင္းတခုကို က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ ရ ပါတယ္။ လက္နက္ေရာင္းဝယ္မႈနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီတဲ့။ စိတ္လႈပ္ ရွားအံံ့အားသင့္သြားရတဲ့အျပင္ ၾကားရတဲ့သတင္း ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိမရွိ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိပါ တယ္။ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္းဟာ အေနအထိုင္ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ၿပီး သူတပါးအေပၚ စာနာ စိတ္ထားရွိသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုၿပီးထူးဆန္းတာက သူ႔မွာ ေသနက္တလက္ ပိုင္ဆိုင္ တယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ ဟိုတစဒီတစနဲ႔ အေၾကာင္းစံုကို သိရပါေတာ့တယ္။
ပစၥတိုေသနက္ တလက္ကို ေငြက်ပ္သိန္း (၅ဝ) နဲ႔ ေရာင္းဖို႔ရွိတယ္လို႔ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း က အရပ္သားတဦးကို ကမ္းလွမ္းတဲ့အခါ အဲဒီအရပ္သားက စံျပေစ်းအနီးမွာရွိတဲ့ စား ေသာက္ဆိုင္တခုမွာေတြ႔ဆံုဖို႔ ခ်ိိန္းပါတယ္။ ခ်ိန္းဆို ထားတဲ့ေနရာမွာ အေရာင္းအဝယ္ ကိ္စၥေျပာဆိုေနစဥ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔က ႐ုတ္တရက္ ဝင္ဖမ္းပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၂၆) ကို လႊဲေပးလိုက္ၿပီး ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း က ဟုတ္မွန္း ေၾကာင္းဝန္ခံကာ ေသနတ္ထည့္ထားတဲ့ ေသတၱာေသာ့ကို ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိထံ အပ္ႏွံလိုက္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႕ အဏၰဝါ အရာရွိရိပ္သာမွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း ရဲ႕ အခန္းကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့အခါ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္းရဲ႕ ဇနီးက အခန္း တံခါးဝမွာရပ္ေနတဲ့ သူစိမ္းေတြကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွသမီးျဖစ္သူကို ဖ်ာတခ်ပ္ခင္းေစကာ ဧည့္သည္ေတြကို ထိုင္ဖို႔ ေျပာရပါတယ္။
အထင္နဲ႔အျမင္ တက္တက္စင္လြဲ ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ခန္းအဆင္အျပင္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း စိတ္မေကာင္းႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။
အခန္းထဲမွာ အရာရွိအေဆာင္ အေယာင္ဆိုလို႔ တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းတစံုက လြဲၿပီး ဆက္တီမရွိ၊ အေပၚစက္ေအာက္စက္မရွိ၊ ေရခဲေသတၱာမရွိ၊ အဝတ္အစား ေကာင္း ေကာင္းမရွိ ယုတ္စြအဆံုး ဆန္ပံုးထဲမွာ ဆန္အလံုအေလာက္ မရွိ။ ေထာက္္လွမ္းေရး အ ရာရွိက အိမ္ရွင္ထံခြင့္ပန္ၿပီး “ဒုဗိုလ္မ်ဳိးသန္း (ေရ-၃၈၁၆)” လို႔ စာေရးထားတဲ့ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာကို ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါ ယူနီေဖာင္းအသစ္တစံုႏွင့္ အရပ္ဝတ္ႏွစ္စံုေခါက္ၿပီး ထည့္ ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဝတ္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာေတာ့ ပလပ္စတနဲ႔ အေသအ ခ်ာထုပ္ထားတဲ့ ပစၥတိုေသနတ္တလက္ကေန ရာယူထားပါတယ္။
အဲဒီေသတၱာရဲ႕ေသာ့ကို ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း က အျမဲသိမ္းထားၿပီး ဇနီးျဖစ္သူကိုလည္း ေသတၱာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခြင့္ မျပဳပါ။ ဇနီးသည္လည္း သူတေလွ်ာက္လံုး သံသယျဖစ္ေန ခဲ့တဲ့ ေသတၱာရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဇာတ္ရည္လည္ သြားပါေတာ့တယ္။
အမႈကိစၥဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္မွဴးနဲ႔ ဗ်ဴဟာ စစ္ေရယာဥ္စုမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး သက္တင္လိႈင္ တို႔ ေဆြးေႏြးၿပီး ညတြင္းခ်င္း အစီရင္ခံစာ တင္ပါတယ္။ တပ္ မေတာ္သားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ ထင္ပါရဲ႕ေထာက္လွမ္းေရး အစီရင္ခံစာထဲမွာ ဗိုလ္ႀကီး မ်ဳိးသန္း ထံမွ သိမ္းဆီးရမိေသာ ေသနတ္အေၾကာင္းကို ခ်န္လွပ္ကာ လိမ္လည္ၾကံစည္ မႈအျဖစ္သာ တင္ျပထားပါတယ္။
အမႈေပါ့ေစရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အမႈျဖစ္စဥ္ကို သိရွိသြားတဲ့ စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္ (ေရ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိုးသိန္းက အမႈျဖစ္စဥ္မွန္ကို ျပန္လည္တင္ျပရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိုးသိန္း ကိုယ္တိုင္္လည္း တပ္မႈးဘဝမွာတုန္းက တပ္ရငး္ကင္းမွ ေသနတ္တ လက္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး တရားမဝင္အစားထိုး ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့လို႔သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အ ဆင့္ထိ ရာထူးျမဲခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း သင္တန္းသား အရာရွိဘဝမွာ စစ္ေရယာဥ္- ၅၅၂ ၏ ပဲ႔စင္အရာရွိငယ္ အျဖစ္နဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ လံုျခံဳေရးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ တရားမဝင္ ထိုင္း ငါးဖမ္းေလွမ်ားကို ဖမ္းဆီးရင္း ငါးဖမ္းေလွတစီးေပၚမွ ပစၥတိုေသနတ္တလက္ကို အမွတ္ မထင္ ရရွိလိုက္ပါတယ္။
သူက ေသနတ္ကို စစ္ေရယာဥ္မွဴးထံ မအပ္ဘဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တယုတယ သိမ္းထားၿပီးမွ မိသားစုဝမ္းေရး အခက္အခဲနဲ႔ သားသမီး ပညာေရးအတြက္ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လုိက္ပံု ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔သမီးအႀကီးဆံုးက အဂၤလိပ္စာ အဓိကနဲ႔ တကၠသိုလ္ တက္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးသန္း ေထာင္တႏွစ္ခြဲ က်သြားပါတယ္။ မူလျပစ္ဒဏ္က ေထာင္ ငါးႏွစ္ျဖစ္ၿပီး ဗိိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ အမိန္႔နဲ႔ တႏွစ္ခြဲ ျဖစ္သြားတာလို႔ သိရပါတယ္။
အမႈနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မွန္တယ္မွားတယ္ တရားတယ္ မတရားဘူး စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုမႈ ေတြ သိပ္မၾကားရေပမဲ ့ မိသားစုခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာနာၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က သူ႔မိသားစုကို တတ္နိုင္သမွ် ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ဖြ႔ဲဝင္ေတြကလည္း ေထာက္ပံ့တယ္ လို႔ သိရပါတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားဆိုတာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြပါပဲ။ ေနာက္ခံအလႊာ အ သီးသီးကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တပ္ထဲကို ေရာက္လာၾကတာပါ အျခားအရပ္ဖက္ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ မတူတာက တပ္ထဲကို အဝင္လြယ္ၿပီး အထြက္ခက္တဲ့ ကိစၥပါ။ တပ္မ ေတာ္သား အမ်ားစုဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာတရားႏွင့္အညီ ေနထိုင္လိုၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေျပာမယံုၾကံဳဖူးမွသိဆိုသလို ဘဝေတြက ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွပါတယ္။ တပ္ မိ သားစုေတြကို ထုတ္ေပးတဲ့ရိကၡာဟာ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေပးတဲ့ ရိကၡာရဲ႕ ငါးပံုတပံု ေလာက္ေကာင္းမြန္မယ္ဆိုရင္ စစ္သည္ေတြ အေတာ္ဝမ္းသာရမွာပါ။ မိသားစု စားဝတ္ ေနေရး မေျပလည္ေပမဲ့ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္လည္းမရ တပ္ကထြက္ေျပးရင္လည္း ရာဇဝတ္မႈ က်ဳးလြန္မိသလို ေထာင္ဒဏ္က်ခံရမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္း မ်က္ႏွာ ကိုေထာက္ထားၿပီး အခက္အခဲေတြကို က်ိတ္မွိတ္ခံေနသူေတြ အမ်ားစုရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါ တယ္။
အဲဒီေတာ့ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ ဆိုက္ကားနင္း၊ ညေစာင့္လုပ္၊ ခ်ဲထီေရာင္း၊ လူေမွာင္ ခိုလုပ္ စတဲ့နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေျဖရွင္းေနၾကရပါတယ္။
အတၱကိုဗဟိုျပဳလြန္းတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္မွာ အက်ဳိးအျမတ္ခံစားခြင့္ဆိုတာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္ကေန အထက္မွာပဲ စုျပံဳေနတာပါ။ ေအာက္ေျခက လူအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ လူ တန္းေစ့ေနထိုင္ေရးနဲ႔ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ တရားဆိုတာ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေနပါတယ္။ ဒီ လိုျဖစ္ေအာင္ အာဏာရွင္ႀကီးေတြက တမင္ဖန္တီးထားတာပါ။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ဘဝဟာ တုံုးေအာက္က ဖား ဆိုေတာ့လည္း ျပားေန ေအာင္ခံရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုဟာ မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အေမွာင္ထု အတြင္းကေန တဦးခ်င္းလည္း ႐ုန္းမထြက္နို္င္။ အားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ထြက္ေပါက္ကိုလည္း မျမင္ႏိုင္ၾကရွာေသးဘဲ အာဏာရွင္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးကို မႏိုင္မနင္းထမ္းကာ ေနဝင္ရာအရပ္ဆီကို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတုန္း ဆိုေလ ေတာ့ …။

တပ္ၾကပ္ႀကီး – ေနမင္းသူ

(  ေန႕သစ္မီဒီယာ http://www.naytthit.net/  ကေနကူးယူျပီးတင္ထားတာပါခင္ဗ်။ )